Sarsılan Güven  

           1871-1975

      (Akıl, Duygu ve Toplum)-11-

İkinci Dünya Savaşı Sonrası Çelişkiler Ve Tahliller

      İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra sol saflarda önemli tartışmalar ve mücadeleler yaşanmıştır. Çin Komünist Partisi ile Yugoslav Tito Grubu arasında; Çin Komünist Partisi ile İtalya Komünist Partisi'nden Togliatti arasında ve Çin Komünist Partisi ile SBKP'nin modern revizyonist kliği Kruşçev-Brejnev arasında Marksizm-Leninizmin temel tezlerine ilişkin önemli tartışmalar ve saflaşmalar yaşanmıştır.

      O tartışma ve saflaşmalardan Uluslararası Komünist teori kazançlı çıkmıştır.

      Marksizm-Leninizm bir kez daha esaslı ve detaylı olarak kavranmıştır. Öte yandan ML teoriyi kavramak yerine ona yeni ve revizyonist tezlerle karşı çıkanlar devrim saflarından karşı-devrim saflarına savrulmuşlardır.

      Bu tartışma Türkiye'ye de yansımış 68 Kuşağı anti-revizyonist bir karakter kazanmıştır. Buna karşı sahte TKP (İsmail Bilen - Yakup Demir kliği) gençlik hareketinden tecrit olmuştur.

      68 Kuşağı bu mücadelenin önemli bir parçası olan Büyük Proleter Kültür Devrimi'ni savunurken sahte TKP bunun karşısında olmuştur.

      O yıllarda Çin'li komünistler Stalin'in ölümü sonrası iktidarı gaspeden Kruşçev kliğine karşı çıkmasına rağmen bunu uluslararası planda deklare etmemiştir. Ancak 1960'tan itibaren tartışma uluslararası plana taşınmış ve ÇKP'nin önemli yayın organlarından Kızıl Bayrak'ta yayınlanmıştır.

      Bu yazıda da Kızıl Bayrak Yazı Kurulu'nun makaleleri esas alınarak o dönemin başlıca konuları hatırlatılacaktır.

      Öncelikle Yugoslav Tito Grubu tezlerinden başlayalım.

      "Yugoslav Tito Grubu tarafından temsil edilen modern revizyonistler, emperyalist tekelci-kapitalist devlet makinasını cazip göstermeye çalışıyorlar. Bunlar, emperyalist ülkelerdeki ve genel olarak kapitalist ülkelerdeki sözde millileştirme politikasını, tekelci devlet kapitalizmini ve devletin ekonomik alana müdahalelerini  'sosyalist unsurların büyümesi',  'planlı ekonominin gerçekleşmesi',  'sosyalist dönüşüm sürecinin başlaması' vb. gibi deyimlerle tanımlamaktadırlar.

      "Yine bunlar, 'tedrici değişme',  'devrimle reformun kaynaşması',  'derin bir biçimde sosyalist döneme girilmesi'  gibi boş sözler söylemektedirler. Ama bu kişiler, kapitalizmden sosyalizme geçerken, burjuva devlet makinasını parçalayacak bir ihtilal yapmanın ve burjuva diktatörlüğünün yerine proletarya diktatörlüğünü koymanın gerekli olduğuna dair tek kelime söylememektedirler." (Kızıl Bayrak Yazı Kurulu, Leninizm ve Modern Revizyonizm, s.10-11, Komün Yayınları, Birinci Baskı: 1976

      Şimdi gelelim uzlaşmalar meselesine; dik durmak demek bazılarınca uzlaşmaları tamamen reddetmekle aynı anlama geliyor. Gereksiz uzlaşmalara girmek de karşı tarafı ilerletirken sizleri geriletiyor. Güç kaybettiriyor. Uzlaşmanın ne zaman, hangi konuda, ne kadar süre içereceği ve ilkeden esneyerek ama ilkeyi çiğnemeden amaca ulaşmayı hedeflediği veya tehlikeli durumu ortadan kaldırmayı esas aldığı, hatta bir tür kazanç denklemi olduğu ve hatta bazen de mecburiyet gereği olduğu bilinmelidir.

      Çin'li komünistlerin uzlaşmalar meselesinde neler söylediklerine göz atalım.

      "Modern revizyonistlere hiçbir ciddi Marksist-Leninistin, ayrım gözetmeksizin bütün uzlaşmaları reddetmediğini belirtmek isteriz. Uzun devrimci mücadelemiz sırasında biz Çin komünistleri, iç ve dış düşmanlarımızla birçok durumlarda uzlaşmalara vardık. Örneğin, gerici Çan Kay-şek kliği ile bir uzlaşmaya vardık. Kore'ye yardım etmek ve Amerikan saldırısına karşı direnmek için giriştiğimiz mücadelede, Amerikan emperyalizmi ile de bir uzlaşmaya vardık. Marksist-Leninistler için mesele, ne türlü bir uzlaşmaya varılacağı, uzlaşmanın niteliği ve bunun nasıl sağlanacağıdır. Lenin doğru olarak 'ne türlü olursa olsun uzlaşmaları 'prensip olarak'  reddetmek, genel olarak uzlaşmaların kabul edilebilirliğini reddetmek, ciddiye alınması bile güç olan bir çocukluktur.'  demiştir. Yine, Lenin'in bize söylediği gibi, devrimci proletaryaya yararlı olmak isteyen bir siyasi lider, kabul edilebilir bir nitelikte ve halkın davası yararına olan uzlaşmalarla kabul edilmez nitelikte ve bir ihanetin ifadesi olan uzlaşmalar arasında ayrım yapabilmeli. Biz Çin komünistlerinin, farklı türde uzlaşmalar arasında ayrım yapmamız, halkın davası ve dünya barışı yararına olanları kabul ederek, ihanet niteliğinde olanlara karşı koymamız, Lenin'in öğretilerine tamamen uygundur. Bugün maceracılık yarın teslimiyet politikası hatası işleyenlerin, Troçkizme ya da maskeli Troçkizm ideolojisine sahip oldukları apaçık ortadadır.

      "1946 Nisan'ında Mao Zedung yoldaş 'Bugünkü Uluslararası Durumun Değerlendirilmesinde Bazı Noktalar' adlı yazısında, sosyalist ülkeler için emperyalist ülkelerle barışçı görüşme yoluyla anlaşmaya varmanın ve bazı önemli meseleleri de içine alan çeşitli konularda gerekli uzlaşmalar yapmanın mümkün olduğunu belirtiyordu. Mao Zedung yoldaş 'böyle bir uzlaşma... ancak Amerika Birleşik Devletleri'nin, İngiltere'nin ve Fransa'nın gerici güçlerine karşı dünyanın bütün demokratik güçlerinin verdikleri kararlı ve etkin mücadelelerin sonucu olabilir'  demektedir. Ve şunu eklemektedir. 'Böyle bir uzlaşma, kapitalist dünya ülkeleri halklarının da aynı yolu izleyerek içerde uzlaşmalar yapmalarını gerektirmez. Bu ülkelerin halkları, kendi değişik şartlarına uygun değişik mücadeleler vermeye devam edeceklerdir." (Adı geçen eser, s.16 -17 )

                                  **    **    **

         Sarsılan Güven

             1871-1975

          (Akıl, Duygu, Toplum)-12-

      Çinli komünistler, İkinci Dünya Savaşı sonrasına dair tahlillerini sürdürüyorlar. O tahliller ki, güçlerin doğru tanımlanmasını sağlar, çelişkili güçlerin kimler olduğunu belirler, hangi düşman gücün hangi alanda (ekonomik, politik, askeri) diğerlerinden daha üstün olduğunu anlamaya çalışır. Düşman güçlerden hangilerinin diğerlerine göre onların aleyhine olarak geliştiğini (Lenin'in belirttiği, kapitalizmin ekonomik ve politik olarak eşit olmayan şekilde gelişme tezi) ortaya koyar.
    

     Ve her tahlilde üç temel noktanın ortaya konulmasındaki şu ölçüt dikkate alınır:
    

     1. Düşman güçlerle kendi güçlerimiz arasındaki yani düşmanla halk arasındaki çelişmelerin belirlenmesi.
    

     2. Düşman güçler arasındaki çelişmelerin belirlenmesi, hangi düşman gücün kimlerle hasım veya dost olduğunu. Bu çelişme veya dostluğun boyutları ve ortaya çıkaracağı durumların tespiti.

     3. Dost güçler, halkların güçleri arasındaki çelişmeler ve bu çelişmelerin düşman tarafından halkların ve devrimcilerin mevcudiyetine karşı kullanılmasının önlenmesi. Halk içindeki çelişmeleri, çeşitli halklar arasındaki çelişmeleri ele alarak belirleyecek bu çelişmelerin dostça yöntemlerle ortadan kaldırılması için gerekli çalışmanın yapılması.

     4. Düşmanlar arasındaki çelişmelerden yararlanmak amacıyla yapılan tahliller. Burada zayıf düşman, güçlü düşmana karşı; bazen güçlü düşman zayıf düşmana karşı kullanılır. Düşman güçlerin tümüyle aynı anda ve aynı oranda mücadele edilemez. Düşmanların birbirleriyle olan çelişmeleri doğru ve tam olarak değerlendirilip ona göre bir cepheleşme, taktik uzlaşma, taktik saldırı benimsenir. Halk için, içinde bulunulan süreçte en önemli engel durumunda olan düşman güç belirlendikten sonra bu düşman güç ile çelişkileri olan güçler arasındaki durumdan mümkün olduğu kadar yararlanma yoluna gidilir. Unutulmamalı ki, her şeyin, her gücün, bir kullanım değeri, değişim değeri, dönüşüm değeri, dönüştürücü güç değeri vardır. Bunlar yalnızca ekonomide yer alan ekonomik yasalar değildir. Hayatın her alanında var olan ve artık felsefi bir içerik taşıdığı anlaşılmış olan dolayısıyla bir düşünce biçimi olarak "savaş alanında" da kullanılabilecek yasalar niteliğindedir. Düşmanlar arasındaki çelişmelerden TC devleti daha kurnazca ve daha sinsice faydalanmaktadır. Ancak sol güçler bunu anlayamadığı gibi anlamamakta da direnmektedirler. TC devleti, Irak devlet başkanı Saddam'a karşı daima ve daima işbirlikçi Kürt liderler olan Barzani ve Talabani'yi kullanmışlardır. Amaç Saddam'ın iktidardan devrilmesidir. Bunun ABD için önemi vardı. Çünkü ABD, Irak'ta ki güçler dengesinde insiyatif sahibi değildi. Hatta TC devleti bir ara Talabani ve Barzani'yi PKK'ye karşı da kullanmıştır. Ancak aynı TC güçleri daha sonra Özerk Kürdistan (Irak'taki yapılanma) nedeniyle dostluk askıya alınmış zaman zaman düşmanlığa dönüşmüştür.

     Çinli komünistler İkinci Dünya Savaşı sonrasına dair birinci tür çelişmeden (halk ile düşman arasındaki çelişme) şöyle söz ediyorlar.

     "Emperyalist kampla sosyalist kamp arasındaki çelişme, iki sistem arasında bir çelişmedir. Ve dünyadaki bu temel çelişme, hiç şüphesiz çok keskindir. Nasıl olur da bir Marksist-Leninist, bu temel çelişmeyi, iki sosyal sistem yerine, iki askeri blok arasındaki çelişme olarak görebilir?
     "Şunu belirtelim ki, sosyalist ülkeler tabiatları gereği, dışa yayılmaya ihtiyaç duymazlar; yayılamazlar, yayılamazlar ve yayılmamalıdırlar. Bu ülkelerin kendi iç pazarları vardır, özellikle Çin ve Sovyetler Birliği en geniş iç pazarlara sahiptir. [Aslında sosyalist ülkenin iç pazarı da olmaz, olmaması gerekir; çünkü pazar kapitalizme özgü ve kapitalizmin zorunlu varlık alanıdır. Pazar yoksa kapitalizm de yoktur. İkincisi bu satırları yazan Kızıl Bayrak Yazı Kurulu'nun tüm yazdıklarını özellikle yukarıdaki belirlemeler bugünkü revizyonist ve sosyal- emperyalist Çin Komünist Partisi yöneticileri iyi okumalıdır. Çinli sosyal-emperyalistler ABD ve AB emperyalist-kapitalistleriyle tam anlamıyla bir pazar kavgasındadır. Dünya kapitalizminin pazarlarını daraltmak ve sonunda ortadan kaldırmak gibi bir görevi olan komünistler ( tabii sözünü ettiğim Çinli sahte komünistlerdir) bunun tam tersini yapıyorlar ve dünya pazarının ömrünü uzatan bir ekonomik-politik çizgi izliyorlar. TB] Aynı zamanda, sosyalist ülkeler, eşitlik ve karşılıklı çıkar ilkesine uygun olarak uluslararası ticarete girerler; fakat onların emperyalist ülkelerle pazarlar ve nüfuz bölgeleri için kapışmalarına ve hele emperyalist ülkelerle bu alanda çatışmalara girmelerine hiç ihtiyaç yoktur.

      "Emperyalist-kapitalist sistem var olduğu sürece, kapitalist emperyalizmin kanunları işlemeye devam eder. Emperyalistler, içte kendi halklarını daima ezer ve sömürürler, dışta da, öteki uluslara ve ülkelere karşı saldırılara girişerek bu uluslarla halkları daima ezer ve sömürürler.(...) "Kapitalist-emperyalistler, ister eski sömürgecilik politikasını, ister yeni sömürgecilik politikasını izlesinler, emperyalizmle ezilen uluslar arasındaki çelişme, son derece keskin, uzlaşmaz bir çelişmedir, ve gizlenemez.

    

  "Üstelik emperyalist devletler, pazarları, hammadde kaynaklarını, nüfuz bölgelerini ve savaş sözleşmelerinin karlarını paylaşmak için birbirleriyle durmadan mücadele ederler. Bazen, bu mücadele keskinliğini bir parça kaybedebilir ve bunun sonucu bazı uzlaşmalar, hatta 'devlet grupları arasında ittifaklar' doğabilir; ama, bu gevşemeler, uzlaşmalar ve ittifaklar, emperyalistler arsında daima daha keskin, daha şiddetli ve daha yaygın çelişmelere ve mücadelelere yol açar. " Kızıl Bayrak Yazı Kurulu, Leninizm ve Modern Revizyonizm, s.30,31,  Komün Yayınları, Birinci Baskı: Temmuz 1976, İstanbul

    

     Çinli komünistlerin süreci çok iyi takip ettiklerini ve ABD emperyalizmi hakkında çok gerçekçi saptamalarda bulunduklarını şu satırlarında görüyoruz:

     "Alman, İtalyan ve Japon faşistlerinin yerini alan Amerikan emperyalistleri, İkinci Dünya Savaşı'dan bu yana, dünyanın dört bir yanına bir yayılma politikası yürütmektedirler. Amerikan emperyalistlerinin, Sovyetler Birliği'ne karşı koyma perdesi altında, savaş sonrası şartlarından yararlanarak, bir dizi kapitalist ülkeyi -İngiltere, Fransa, Batı Almanya, Japonya, İtalya, Belçika, Kanada, Avustralya vb. - doğrudan doğruya Amerika Birleşik Devletleri tekelci sermayesinin denetimi altına sokulmuşlardır. Bu denetim, askeri olduğu kadar, ekonomik ve politik bir nitelik de taşımaktadır.

    

    "Başka bir deyişle Amerikan emperyalizmi dünyada, eşi görülmemiş büyüklükte bir imparatorluk kurma çabasındadır. Amerikan emperyalizminin kurmaya çalıştığı bu dev imparatorluk, yalnızca Batı Almanya, İtalya ve Japonya gibi yenik düşmüş ülkeleri ve onların eski sömürgeleriyle nüfuz bölgelerini değil, savaş sırasında Amerika'nın müttefiki olan İngiltere, Fransa, Belçika vb. gibi ülkeleri ve onların eski ve şimdiki sömürgeleriyle nüfuz bölgelerini de köleleştirme hedefi gütmektedir.
 

     "Yani Amerikan emperyalizmi, bu eşi görülmemiş büyüklükteki imparatorluğun peşinde koşarken, çabalarını Amerika Birleşik Devletleri ile sosyalist ülkeler arasında kalan devasa ara bölgenin ele geçirilmesi üzerinde yoğunlaştırmaktadır. Amerikan emperyalizmi, aynı zamanda, sosyalist ülkelere karşı yeraltı faaliyetleri, baltalama ve saldırı hareketleri yürütmek için her türlü yola başvurmaktadır." Kızıl Bayrak Yazı Kurulu, Leninizm ve Modern Revizyonizm, s. 51 -52, Komün Yayınları, Birinci Baskı 1976, İstanbul.

    

     Mao Tse-toung, İkinci Dünya Savaşı sonrası dünyada durumu Amerikan emperyalizminin amaçlarını 1946 Ağustos'unda Amerikalı gazeteci Anna Louise Strong'a şöyle anlatıyordu:

     "Amerika Birleşik Devletleri ile Sovyetler Birliği'ni Avrupa'daki, Asya'daki ve Afrika'daki birçok kapitalist, sömürge ve yarı-sömürge ülkeyi içine alan geniş bir bölge ayırmaktadır. Amerikan gericilerinin, bu ülkeleri kendilerine bağımlı hale getirmeden önce Sovyetler Birliği'ne saldırmaları söz konusu olamaz. Amerika Birleşik Devletleri şimdi, Pasifik'te bütün eski İngiliz nüfuz bölgelerinin toplamından daha geniş alanları denetimi altında tutuyor; Japonya, Çin'in Kuomintang yönetimi altındaki kesimine, Kore'nin yararına ve Güney Pasifik bölgesine hakim durumda bulunuyor. Orta ve Güney Amerika'yı çoktandır denetimi altında bulundurmaktadır. ABD ayrıca, İngiliz imparatorluğunun tümünü ve Batı Avrupa'yı da denetimi altına almak istiyor. Çeşitli bahaneler kullanarak, geniş ölçüde askeri planlar hazırlıyor ve birçok ülkede askeri üsler kuruyor, Amerikan gericileri, bütün dünyada kurdukları ve kurmaya hazırlandıkları askeri üslerin Sovyetler Birliği'ne karşı yöneltildiği doğrudur. Ancak, bugün için, Amerikan saldırısına uğrayacak ilk hedef  Sovyetler Birliği değil, bu askeri üslerin bulunduğu ülkelerdir. Bu ülkelerin, kendilerini kimin ezdiğini, Sovyetler Birliği'nin mi ezdiğini yakın bir gelecekte anlayacaklarına inanıyorum. Amerikan gericilerinin, ihtiraslarını gerçekleştirmeleri kesinlikle imkansızdır. Amerikan gericileri, işte bu yüzden, Sovyetlerden kudurmuşçasına nefret ediyorlar ve bu sosyalist devleti yıkma hayali peşindedir. Ama Amerikan gericilerinin, şimdi, Sovyet-Amerikan savaşı için naralar atmaları ve havayı bulandırmaları, bizi onların amaçlarına daha yakından bakmaya zorluyor. O zaman görünüyor ki, Amerikan gericileri, Sovyet aleyhtarı şiarlarının perdesi ardında, Amerikan işçilerine ve demokratik çevrelerine azgınca saldırıyorlar ve Amerika'nın dışa doğru yayılmasına hedef olan bütün ülkeleri Amerika'ya bağımlı hale getiriyorlar. Amerikan halkı ve Amerikan saldırısının tehdidi altında bulunan bütün ülkelerin halkları, birleşmeli ve Amerikan gericileriyle onların bu ülkedeki uşaklarının saldırılarına karşı mücadele etmelidirler. Üçüncü bir dünya savaşı, ancak bu mücadelede kazanılacak zaferle önlenebilir; yoksa bu savaş önlenemez."  (Mao Tse-toung, "Amerikalı muhabir Anna Louise Strong'la konuşma"; Seçme Eserler, Foreıgn Languages Press, Pekin 1961, Cilt IV, s.99 -100)

                                       **    **    **

         Sarsılan Güven

           1871-1975

         (Akıl, Duygu, Toplum) -13-

Çin Komünistlerinin Stratejik Ve Taktik Düşüncesi

      "Çin komünistleri Marks'ın, Engels'in ve Lenin'in fikirlerine dayanarak, Çin devriminin strateji ve taktiklerini somut devrimci pratik içinde saptamışlardır." (Kızıl Bayrak Yazı Kurulu, Leninizm ve Modern Revizyonizm, s.169, Komün Yayınları, Birinci Baskı: Temmuz 1976, İstanbul)
 

     Burada, Kızıl Bayrak Yazı Kurulu'nun bu görüşlerine katılmak mümkün değil. Nedenine gelince; eğer Mao Tse-toung, Marks, Engels ve Lenin'in devrim anlayışına uygun olarak strateji ve taktiler saptamış olsaydı, Çin'de asla ve asla devrim yapılamazdı. Marks'ta ve Lenin'de devrim anlayışı "Genel Ayaklanma" ya dayanır. Çin Devrimi Genel Ayaklanma yolunu izlememiştir. Çin Devrimi, Uzun Süreli Savaş Stratejisi veya Uzun Savaş veya Uzun Devrim veya da Halk Savaşı yolunu izlemiştir. Bu yola hangi adı verirsek verelim bu adlar ve onun içeriği Marks ve Lenin'in devrim anlayışına dayanmaz. Kızıl Bayrak Yazı Kurulu burada oldukça mütevazı ve alçakgönüllü davranıyor. Tarihi gerçeklerin açıklanmasında, ortaya konulmasında mütevazı veya alçak gönüllü olmak yerine "gerçekçi" olunmalıdır. Gerçekçi bir bakış açısı ve değerlendirmeyle şunu ortaya koymalıyız: Çin Devrimi'nin yolu Marks ve Lenin'in öngördüğü "Genel Ayaklanma" yolu değil, "Uzun Süreli Savaş Stratejisi" yoludur. Ve bu stratejinin gerek keşif gerekse icat yönleri tamamen Mao Tse-toung'a aittir. O yeni bir devrim yolu ortaya koymuş, ve böylelikle Marksizm-Leninizmin devrim stratejisi kavramına önemli katkıda bulunarak (diğer katkılarının yanı sıra esas olanı budur) Marksizm-Leninizme Mao Tse-toung Düşüncesi'ni eklemiştir. 1975 Kampuchea Devrimi ile birlikte de Mao Tse-toung Düşüncesi, Maoizm halini almıştır. Çünkü tarihte ilk kez Kampuchea'da sınıfsız toplum (kollektivist sosyalist rejim) kurulmuş ve buna binaen Pol Pot çizgisi, Pol Pot Düşüncesi adını almaya hak kazanmıştır.
 

     Biz tekrar Kızıl Bayrak Yazı Kurulu'nun açıklamalarına dönelim:
 

     "Mao Tse-toung yoldaş, Çin komünistlerinin strateji ve taktik düşüncesini şöyle özetlemektedir: 'Dünya üzerindeki emperyalizmle Çin'deki gerici Çan Kay-şek kliğinin yönetimi daha şimdiden çürümüştür ve gelecekleri yoktur. Biz onları küçümsemekte haklıyız; Çin halkının iç ve dış düşmanlarını alt edeceğine güveniyoruz ve bunda şüphemiz yoktur. Ama bütünün her bir parçası açısından, her bir belirli mücadele (askeri, politik, ekonomik ya da ideolojik mücadele) açısından, düşmanı asla hafife almamalıyız; tersine, düşmanı ciddiye almalı ve zafer kazanmak için bütün güçlerimizi savaşa yöneltmeliyiz. Biz, strateji k açıdan, tüm açısından, düşmanı hafife almamız gerektiğini doğru olarak belirtirken, tümün herhangi bir parçasında, herhangi belirli bir mücadelede, düşmanı asla hafife almamalıyız. Eğer, bütün açısından, düşmanın gücünü gözümüzde büyütür ve bu yüzden onu yenmeye ve zafer kazanmaya cesaret edemezsek, sağ oportünizm hatasına düşmüş oluruz. Eğer, tümün her bir parçası açısından, her belirli mesele açısından, ihtiyatı elden bırakırsak, mücadele sanatını dikkatle incelemeyip yetkinleştirmezsek, bütün güçlerimizi savaşa yöneltmezsek ve kazanılması gereken müttefikleri, orta köylüleri, küçük bağımsız zanaatkar ve tüccarları, orta burjuvaziyi, öğrencileri, öğretmenleri, profesörleri ve sıradan aydınları, sıradan memurları, serbest meslek sahiplerini ve uyanık insanları kazanmaya dikkat etmezsek, 'sol' oportünizm hatasına düşmüş oluruz." Mao Tse-toung,  "Parti'nin bugünkü politikasının bazı önemli meseleleri üzerine" Seçme Eserler, F.L.P. Pekin, Cilt IV, s.181 -182 (Leninizm ve Modern Revizyonizm, s.170)

      Mao Tse-toung yoldaş burada, bir tüm olarak proletarya mücadelesinin, yani strateji meselesinin; ve proletarya mücadelesinde her bir parçanın, her belirli meselenin, yani taktik meselesinin çok açık-seçik bir açıklamasını yapmıştır.

     Meseleye bir tüm olarak, yani stratejik açıdan baktığımızda, düşmanı niçin küçümsüyoruz? Çünkü emperyalizm ve bütün gericiler çürümektedirler, gelecekleri yoktur ve yıkılabilirler. Bunu görmemek, devrimci mücadeleye girişme cesaretinin kaybolmasına, devrime olan inancın kaybolmasına, halkın yanlış yola yöneltilmesine yol açar. (...) Devrimci bir parti, devrimci mücadelenin akışı içinde, düşmanla ciddi ve ihtiyatlı bir biçimde kavgaya tutuşmaksızın, devrimci güçleri gitgide geliştirmek ve genişletmek için çaba göstermeksizin, sadece devrim hedefini ilan etmekle yetinir, devrimi sadece bir laf konusu olarak ele alır   ya da körü körüne darbeler indirme yolunu seçerse, umulan zaferi hiçbir zaman gerçekleştiremez. Bu, proletarya partileri için büsbütün doğrudur. Bir proletarya partisi, devrimci mücadelenin her bir somut meselesinde düşmanı tam olarak ciddiye alır, proleter stratejisinin ilkelerine bağlı kalarak düşmanla dövüşmeyi başarırsa, proletaryanın gücü başlangıçta daha az olsa bile, zaman geçtikçe bir tüm olarak biz üstün geleceğiz'. Başka bir deyişle, taktik meselelerinde, mücadelenin somut meselelerinde düşmanı ciddiye alırsak, her bir mücadeleyi kazanmak için olan bütün çabamızı devrimin zaferini hızlandırmış, zaferin gecikmesini ya da geriye bırakılmasını önlemiş oluruz.

    "Proletarya partileri, düşmanı taktik açıdan tam olarak ciddiye alarak, belirli mücadelelerde zaferler kazanarak, düşmanın yenilebileceğini ve düşmanı küçümsemek için ortada bin bir türlü neden bulunduğunu, gitgide daha çok sayıda yığınların bizzat kendi deneyleriyle öğrenmelerini sağlarlar. Çin'de şu atasözleri vardır: Büyük işler küçük başlangıçlardan doğar; ufacık köylerden kocaman bir ağaç çıkar; dokuz katlı saray başlangıçta bir toprak yığınıdır; bin fersahlık yolculuğa bir adımla başlanır. Bu atasözleri, gericileri yıkmak isteyen devrimciler için geçerlidir; yani devrimciler, amaçlarına ancak, mücadele üstüne mücadele vererek, sayısız belirli mücadelelere girişerek ve bunların her birinde zafer kazanmak için çalışarak ulaşabilirler.

     "Mao Tse-toung yoldaş 'Çin'in Devrimci Savaşı'nda Strateji Sorunları' adlı yazısında şöyle der: 'Stratejimiz on kişiye karşı bir kişiyle karşı çıkmak'tır, taktiğimiz ise bir kişiye karşı on kişiyle karşı çıkmak'tır. Bu, düşmana karşı üstünlük sağlamak için temel ilkelerimizden biridir.' [ Mao Tse-toung, Seçilmiş Askeri Yazılar, Pekin, s.133 (Leninizm ve Modern Revizyonizm, s.172)]

     Mao Tse-toung yoldaş, şunu ekler: 'Biz çoğu yenmek için azı kullanırız -bunu, bir tüm olarak Çin'i yönetenlere söyleriz. Biz, azı yenmek için çoğu kullanırız- bunu da,  savaş alanında tek tek her düşman kuvvetine söyleriz.' Aynı eser, s.173

     Mao Tse-toung yoldaş burada, askeri mücadele ilkelerini ele almıştır; ama bu ilkeler politik mücadele için de geçerlidir. Tarih bize gösteriyor ki, burjuva devrimcileri de içinde olmak üzere, bütün devrimciler, başlangıçta daima azınlıktadırlar ve önderlik ettikleri güçler de başlangıçta daima nispi olarak ufak ve zayıftırlar. Devrimciler, stratejilerinde, 'çoğu yenmek için azı kullanacak' ve düşmana karşı mücadelede 'on kişiye karşı bir kişiyle çıkacak'  iradeyi göstermezlerse gevşerler, kısırlaşırlar, herhangi bir iş başarmada yetersiz kalırlar ve hiç bir zaman çoğunluk haline gelemezler.

     Öte yandan, taktiklerinde, yani belirli bir mücadele içinde yığınları örgütlemeyi, kazanılabilecek bütün müttefikleri bir araya getirmeyi ve düşmanlar arsında objektif olarak var olan çelişmelerden yararlanmayı başaramazlarsa; mücadelede 'azı yenmek için çoğu kullanma' ve 'bir kişiye karşı on kişiyle çıkma' yöntemini uygulamazlarsa; belirli mücadeleler için gerekli bütün hazırlıkları yapamazlarsa, her belirli mücadelede zafer kazanmaları ve küçük zaferlerini çoğaltarak büyük zaferlere ulaşmaları asla mümkün olamayacaktır  ve bizzat kendi kuvvetlerinin düşman tarafından birer birer ezilmesi ve devrimin gücünün dağılması tehlikesi ortaya çıkacaktır." (Kızıl Bayrak Yazı Kurulu, Leninizm ve Modern Revizyonizm, s.171 -172, Komün Yayınları, Birinci Baskı: Temmuz 1976, İstanbul)

                                   **    **    **

        Sarsılan Güven

           1871-1975

        (Akıl, Duygu, Toplum) -14-

İlke Ve Esneklik

      " 'Tek doğru politika, ilkeye dayanan politikadır.'  Lenin'in koyduğu ünlü bir kuraldır bu. Marksizmin her türlü revizyonist ve oportünist akımın üstesinden gelebilmesi ve uluslararası işçi sınıfı hareketi içinde hakim duruma gelebilmesi, tamamen, Marx ve Engels'in ilkeye dayanan politikada diretmeleriyle mümkün olmuştur. Leninizmin de her türlü revizyonist ve oportünist akımın üstesinden gelmeye devam etmesi, Ekim İhtilali'nin zafere götürmesi ve çağımızın uluslararası işçi sınıfı hareketi içinde hakim olması, Lenin'in ve onun arkasından Stalin'in, Marks ve Engels'in davasını ileri götürerek, ilkeye dayanan politikada diretmeleriyle mümkün olmuştur.

      "İlkeye dayanan politika" ne demektir? Bu, ortaya koyduğumuz ve kararlaştırdığımız politikanın proletaryanın sınıf bakış açısına, proletaryanın temel çıkarlarına, Marksizm-Leninizm teorisine ve temel Marksist-Leninist görüş açısına dayanması demektir.

     Proletaryanın partisi, dikkatini kısa vadeli çıkarlarla sınırlamamalı, rüzgara göre yelken açmamalı ve temel çıkarları hiçbir zaman unutmamalıdır. Proletaryanın partisi, sadece, olayların günlük değişmelerine boyun eğerek bugün bir şeyi yarın bir başka şeyi kabul edip savunmamalı, ilkeleri birer mal gibi işportaya çıkarmamalıdır. Başka bir deyişle, proletaryanın partisi kendisini, ideolojik ve politik bakımdan bütün öteki sınıflardan ve onların politik partilerinden  -yalnız toprak sahiplerinden ve burjuvaziden değil, küçük burjuvaziden de- ayrı tutarak, politik bağımsızlığını korumalıdır. Marksist-Leninistler, parti içinde, kendileri ile proleter olmayan ideolojinin çeşitli tonlarını yansıtan 'sağ' ve 'sol' oportünistler arasında bir sınır çizgisi çekmelidirler.

      Kızıl Bayrak Yazı Kurulu'nun daha doğrusu Çin Komünist Partisi'nin İkinci Dünya Savaşı sonrası ortaya çıkan yeni duruma dair tahlillerini hem kavramların sürece uygun olarak kullanılması hem de o günün revizyonist akımlarına karşı bir mücadele bayrağı olması açısından özellikle de önemli birer tarihsel belge olması bakımından yazının içinde uzun uzadıya yayınlıyorum.

      Evet, Kızıl Bayrak Yazı Kurulu'nun ilke ve taktik ve esnekliğe dair görüşlerini öğrenmeye devam ediyoruz.

      "Bazı kişiler, daha dün, Moskova Deklarasyonu ile Moskova Bildirisi'nde ortaya konmuş olan temel devrimci ilkeleri onayladıklarını ifade ederek, bu iki belgeye imzalarını koydukları halde, bugün bu ilkeleri ayaklar altında çiğniyorlar. Bu kişiler, Yugoslav Komünistleri Birliği liderlerinin 'Amerikan emperyalizminin dünya gericiliği Marksizm-Leninizme ihanet ettiklerini kabul ederek Moskova Bildirisi'ni imzaladıktan hemen sonra, gerisin geriye döndüler ve Titocu dönekleri sevgili kardeşleri gibi bağırlarına bastılar. Bu kişiler, 'Amerikan emperyalizminin dünya gericiliğinin en büyük siperi ve uluslararası jandarma olduğunu, bütün dünya halklarının can düşmanı durumuna geldiğini' kabul ettiler, ama hemen arkasından, insanlığın kaderinin, iki devletin, Amerika Birleşik Devletleri ile Sovyetler Birliği'nin yöneticileri arasındaki 'işbirliği'ne, 'karşılıklı güven'e ve 'anlaşma'ya bağlı olduğunu ileri sürdüler; Deklarasyon ve Bildiri'nin kardeş partiler ve ülkeler arasındaki ilişkilere yol gösteren ilkeleri üzerinde birleştiler, ama bu ilkeleri çok geçmeden hemen terkettiler ve bizzat kendi parti kongrelerinde alenen ve kasıtlı olarak, bir başka kardeş partiyi ve ülkeyi suçlama yolunu tuttular. Bu kişiler, kardeş partiler arasındaki ideolojik ayrılıkların ekonomik alana ve devletlerarası ilişkilere bulaştırılmasına asla izin vermeyecekleri yollu laflar etmelerine rağmen, kardeş partiler arsında yapılmış pek çok ekonomik ve teknolojik sözleşmeyi alçakça yırtıp attılar ve hatta bir kardeş partiyle diplomatik ilişkilerini resmen kesecek kadar ileri gittiler. Bu kişiler, Deklarasyon'da ve Bildiri'de revizyonizmin uluslararası işçi sınıfı hareketi içinde başlıca tehlikeyi oluşturduğunu kabul ettiler, ama hemen arkasından, 'dogmatizmin başlıca tehlike olduğunu' fikrini dört bir yana yaydılar. vb. vb. Onların bu hareketlerinde herhangi bir ilke var mı? Politikaları ne gibi bir ilkeye dayanıyor?

     "Proletaryanın partisi,  ilkeye dayanan politikaya bağlı kalırken, esneklik de göstermelidir. Devrimci mücadelede değişen şartlara kendini uydurmamak ve kestirme olmayan ilerleme yollarını reddetmek yanlıştır. Bu konuda Marksist-Leninistler ile oportünistler ve revizyonistler arasındaki fark, birincilerin ilkeye dayanan politikalarını yürütmede esneklikten yana olmaları, ikincilerinse ilkeye dayanan politikanın terk edilmesi demek olan sözüm ona bir esneklik uygulamalarıdır.

     "İlkeye dayanan esneklik oportünizm değildir. Tersine, eğer kişi belirli şartların ışığında ve ilkelere bağlı kalarak, gerekli esnekliği göstermesini bilmez ve eylemini duruma uydurmazsa oportünist hatalara düşebilir ve bu yüzden, devrimci mücadeleye beklenmedik zararlar getirebilir.

      "Esnekliğin uygulanmasında, uzlaşma önemli bir meseledir.
Marksist-Leninistlerin uzlaşma meselesine yaklaşımları şöyledir: Onlar, devrimin çıkarlarına hizmet eden gerekli uzlaşmaları, yani ilkeye dayanan uzlaşmaları hiçbir zaman reddetmezler; ama ihanete varan bir uzlaşmaya, yani ilkesiz bir uzlaşmaya da asla yanaşmazlar.

      "Lenin şöyle der:

      "Marks ve Engels'in bilimsel sosyalizmin kurucuları olarak kabul edilmeleri boşuna değildir. Onlar her türlü laf ebeliğinin amansız düşmanıydılar. Bize sosyalizmin meselelerini (sosyalist taktik meseleleri de içinde olmak üzere) bilimsel olarak koymayı öğrettiler. Ve 1870'lerde Engels, Fransız Blankistlerinin, Komün'den sonra iltica edenlerin, devrimci manifestosunu tahlil ettiği zaman, onların 'uzlaşma yok' biçimindeki yüksekten atan beyanlarının boş bir cümle olduğunu, sözünü sakınmadan açıkça söylemişti. Uzlaşma reddedilmemelidir. Mesele, şartların, bazen en devrimci sınıfın, en devrimci partisini bile kabule zorladığı bütün uzlaşmalardan geçerek, işçi sınıfının ve onun örgütlenmiş öncüsü olan komünist partisinin devrimci taktiklerini ve örgütünü, devrimci bilinç, azim ve hazırlıklarını koruyabilmek, güçlendirebilmek, çelikleştirebilmek ve geliştirebilmektir.' (Lenin, Uzlaşmalar Üzerine, Bütün Eserleri, 4, Rusça baskısı, Moskova, Cilt 30,  s.458 // Aktaran: KBYK, Leninizm ve Modern Revizyonizm, s.196, Komün Yayınları, Birinci baskı: Temmuz 1976,  İstanbul)

      Olgulardan gerçeği bulup çıkarmaya çalışan bir Marksist-Leninist parti, nasıl olur da hiçbir ayrım gözetmeksizin her türlü uzlaşmayı reddeder? Hongqi gazetesinin 1963 yılında yayınlanan sayısında Marksizm ve modern revizyonizm konusunda çıkan başyazısında şöyle deniliyordu:

      "Uzun devrimci mücadelemiz sırasında, biz Çin komünistleri, iç ve dış düşmanlarımızla birçok durumlarda uzlaşmalara vardık. Örneğin, gerici Çan Kay-şek kliği ile bir uzlaşmaya vardık. Kore'ye yardım etmek ve Amerikan saldırısına direnmek için giriştiğimiz mücadelede, Amerikan emperyalizmi ile de bir uzlaşmaya vardık.'

      "Yazı şöyle devam ediyordu:

      "Biz Çin komünistlerinin farklı türde uzlaşmalar arasında ayrım yapmamız, halkın davası ve dünya barışı yararına olanları kabul ederek, ihanet niteliğinde olanlara karşı koymamız, Lenin'in öğretilerine elifi elifine uygundur. Bugün maceracılık, yarın teslimiyet politikası hatası işleyenlerin, Troçkizm ya da maskeli Troçkizm ideolojisine sahip oldukları apaçık ortadadır.'

      "Bilindiği gibi Troçki, bütün Rus devrimi tarihinde ve Sovyet sosyalizminin inşası tarihinde olduğu gibi, Brest-Litovsk Antlaşması ile ilgili olarak da son derece aşağılık bir rol oynamıştır. Troçki temel meselelerin tümünde Lenin'e ve Leninizme karşı durmuştur. Sosyalist devrimin ve sosyalist inşanın ilk önce tek bir ülkede zafer kazanabileceğini inkar etmiştir. Devrimci strateji ve taktik meselesinde herhangi bir ilkeye sahip olmayışı, onu bazen 'sol' maceracılık, bazen de 'sağ' teslimiyetçilik politikası hatasına götürmüştür. Brest-Litovsk Antlaşması olayında, önce bir maceracı politikada körükörüne direnmiş, sonra da Lenin'in talimatını çiğneyerek, Brest-Litovsk Antlaşmasını imzalamayı reddetmiş ve aynı zamanda Almanlara, Sovyet Cumhuriyeti'nin savaşa ve seferberliğe son vermeye hazırlandığı yollu, ihanete varan bir beyanda bulunmuştur. Alman saldırganları da bunun üzerine büsbütün küstahlaşmışlar ve daha da ağır şartlar öne sürmüşlerdir. Brest-Litovsk meselesinde Troçkizm buydu işte.

      "Şimdi bazı kişiler, Küba olaylarıyla Brest-Litovsk olaylarını, nitelik bakımından tamamen farklı oldukları halde, bunları aynı sepete koymakta bir tarihi yakıştırma yaparak kendilerini Lenin'e benzetmekte ve bir başka ülkenin egemenliğinin feda edilmesine karşı koyanları da Troçkistler olarak damgalamaktadırlar. Bundan daha gülünç bir şey olamaz.

     "Lenin, Brest-Litovsk Antlaşması'nın imzalanmasını isterken tamamen haklıydı. Ve, amacı Ekim İhtilali'nin zaferini pekiştirmek için zaman kazanmaktı. Mao Tse-toung yoldaş 1936'da yazdığı 'Çin'in Devrimci Savaşı'nda Strateji Sorunları' adlı yazısında 'sol' oportünizm hatalarını şiddetle eleştirmiştir. Mao, Brest-Litovsk Antlaşmasıyla ilgili olarak şöyle der:

      "Rus Bolşevikleri, Ekim İhtilali'nden sonra 'Sol Komünistler'in görüşlerine uyarak, Almanya ile barış anlaşması imzalamayı reddetmiş olsalardı,  yeni doğmuş Sovyetler bir erken ölüm tehlikesiyle karşılaşırlardı. " (Mao Tse-toung, Seçilmiş Askeri Yazılar, F.L.P. Pekin, s.117 ) Aktaran: KBYK, Leninizm ve Modern Revizyonizm, s.19)